I love you

Ślub; przysięga małżeńska przed Bogiem...Z czym kojarzy Wam się takie wydarzenie? Większość pewnie myśli o radości, szczęściu podnieceniu [...] Pff, nic bardziej mylnego. Wściekłość, nienawiść, nieracjonalne myślenie, rozpacz.. Można by nawet powiedzieć, ze był to najgorszy dzień w całym moim życiu! Nie chcę nawet myśleć o tym dniu. Bezuczuciowy kretyn. Jak mógł mi to zrobić [...] Nienawidzę go. Nienawidzę!

Dźwięk pukania do drzwi wybudza mnie z mojego osobistego świata cierpień, zadumy. Ciche 'proszę' opuszcza me usta. Do pomieszczenia, które poznało mój wewnętrzny ból wchodzi on. Bad Boy od siedmiu boleści. Od kiedy stał się taki kulturalny.. Nie poznaję już nawet zachowania mego porywacza.

Zgadza się. Zostałam porwana. Odebrał mi szczęście. Mój osobisty promyk słońca.

-Czego chcesz? - pytam chłodno. Zniszczył mi życie. Nienawidzę, nienawidzę!

-Porozmawiać.

-Będę rozmawiać tylko z León'em. Ale chwila; przecież go zabiłeś!

Zabił moją miłość. Niech wszyscy diabli go wezmą.

-Nie unoś się. - warczy. Nie mam do niego nawet grama szacunku.

-Cox. -patrzy na mnie pytająco- Łaknę Twojej zguby.

Dzień mijał za dniem. Tydzień za tygodniem. Już drugi miesiąc jestem skazana na towarzystwo zabójcy, niszczyciela miłości.

Pragnę jego śmierci. Chcę zobaczyć jego konanie. Ten sam ból w oczach, kiedy zabił mego ukochanego. León, kocham Cię. 

Retrospekcja;

Jak ja tego nienawidzę! Nowa szkoła, nowi ludzie, nowe otoczenie! Nic gorszego chyba nie ma na tym świecie. W BA miałam przyjaciół – osoby, które musiałam porzucić. To takie niesprawiedliwe. Chwila przecież życie jest niesprawiedliwe.

Pierwszy dzień w nowej szkole. Po prostu będę bawiła się niesamowicie! Wyczuwacie ten sarkazm? Czas zmierzyć się z pierwszym dniem. Rozpoczęcie roku szkolnego – no i po co to komu?

///

Nareszcie koniec. Po jakiego groma tak męczyć uczniów już pierwszego dnia. Paranoja. W końcu mogę zrzucić z siebie tą przeklętą sukienkę. Szybko zarzucam na siebie ubrania z mojej ulubionej kolekcji. Czerń - uwielbiam tą barwę. Z szuflady wyciągam papierosy, które lądują w mej kieszeni krótkich szortów. To właśnie moje życie; zbuntowana, agresywna, inna.

Wychodzę na balkon połączony z moim pokojem. Opieram się o barierkę. Czemu życie jest takie ciężkie..

Mój wzrok przykuwa nieznana mi dotąd postać. Stoi przy mojej posiadłości, opiera się o śmiercionośną maszynę, które faceci tak kochają. Bezkarnie się we mnie wpatruje. Kogo znów tu przywiało.

-Masz może ogień?! - woła na tyle głośno bym mogła go usłyszeć. Wyciągam z kieszeni paczkę papierosów, a z niej natomiast zapalniczkę z moimi inicjałami. Taka fajna pamiątką. Rzucam ją mu. łapie przedmiot bez najmniejszego problemu.  

-Jestem León. - odjeżdża. Kącik mych ust drga. Idiota. Interesujący idiota..

///

Od 5 miesięcy uczęszczam do liceum. Chodzę tam tylko po to, by odpukać te wszystkie lata edukacji i koniec. Ale nie dziś. Dziś wolałam zostać w domu. Nie chodzi o to, że źle się czuję. Po prostu; nie chcę spotkać  Verdasa. Źle bym się czuła, wiedząc że szatyn patrzy na mój każdy, nawet najmniejszy ruch. 

Nie chodzi o to,że źle się czułam, po prostu nie chciałam spotkać Meksykanina. Uważałam, że źle bym się czuła,wiedząc,że chłopak patrzy na mój każdy ruch.

León Verdas, chłopak o hipnotyzującym spojrzeniu kocha mnie - ze wzajemnością - ale ja do swoich uczuciach raczej nigdy się nie przyznam. Nie przyznam się do tego, że zakochałam się w chłopaku z zupełnie innej ligi. 

Dźwięk dzwonka do drzwi przyciąga me myśli. Przecież dopiero co moja mama wyszła do pracy, czyżby czegoś zapomniała? Nieśpiesznie podchodzę do drzwi. Od razu po otworzeniu ich pożałowałam. Chciałam jak najprędzej zamknąć drewnianą powłokę i odciąć się od koszmaru życia codziennego, ale nie mogłam. Nieproszony gość uniemożliwił mi to.

-Czego chcesz León? - nie odpowiedział. Bez zbędnego zaproszenia wstąpił w cztery progi domu, który zamieszkuję wraz z mą rodzicielką. Zamknął drzwi i przycisnął mnie do ściany. Spojrzał na chwilę w me oczy, a następnie brutalnie wpił się w moje wargi. Chciałam go odepchnąć, ale oboje byli silniejsi. On oraz moje uczucia. Poddałam się i odwzajemniłam ten miły, miłosny gest. Uśmiechnął się. Poczułam to.

Zsunęłam z  jego ramion kurtkę, która opadła na podłogę wyłożoną panelami.Zjechał z pocałunkami niżej, ale ja nagle tak jakby oprzytomniałam. Zebrałam w sobie wszystkie siły i odepchnęłam go.

-Nie zabraniaj mi okazywać miłości. Nie wzbraniaj się.

-Nie kocham Cię. Nie mogłabym zakochać się w kimś takim jak ty. - z moich ust padło najgorsze kłamstwo na jakie mogłabym się tylko zdobyć. 

-Nie wierzę Ci. Zaprzeczasz własnym uczuciom. Dopuść do siebie fakt, że mnie kochasz.

-Właśnie, że nie. To,że zawsze dostawałeś tego czego chciałeś nie znaczy,że ze mną też tak będzie.Ja nie jestem żadną zabawką,którą najpierw się pobawisz a potem rzucisz w kąt.

-Czyli myślisz,że ta opinia,która panuje w tej słabszej grupie o mnie i o moich znajomych jest prawdziwa?-spytał patrząc w me oczy.Nie odpowiedziałam.Nie chodziło o to,że wierzyłam jakoś przesadnie, że ta opinia panująca wśród uczniów jest prawdziwa,wręcz przeciwnie.Wierzyłam w to,że León jest zupełnie inny, ale jednak wątpliwości miałam.W końcu w każdej plotce jest ziarenko prawdy. -Fajnie wiedzieć,że uważasz mnie za dziwkarza.-powiedział głosem przepełnionym bólem.

Jego wzrok był pełen bólu i rozczarowania.

-León-westchnęłam.

-Nic już nie mów.-powiedział stanowczo,zebrał z podłogi swoją kurtkę i wybiegł z domu. Nie fatygowałam się by założyć kurtkę i wybiegłam z domu w bokserce i krótkich spodenkach od piżamy. Dogoniłam go dopiero niedaleko jego domu. Szarpnęłam go za rękę co spowodowało,że odwrócił się w moją stronę.

Wspięłam się na palce i wpiłam się w miękkie usta szatyna.  Chłopak na początku oszołomiony, odwzajemnił po chwili pocałunek. Przybliżył moje kruche ciało bliżej do siebie i pogłębił pocałunek. Całował z taką zachłannością, jakby ten pocałunek miałby być naszym ostatnim.

Stawał się on coraz bardziej namiętny. Odsunęłam się od niego i z uśmiechem na ustach zaczęłam się od niego oddalać.

-Jeżeli chcesz czegoś więcej to mnie złap!-krzyknęłam w stronę chłopaka. On tylko uśmiechnął się pod nosem i ruszył w pościg. Szybko zmierzała w kierunku swojej posesji.Wbiegłam na tyły posiadłości.Chciałam szybko wejść do środka przez drzwi tarasowe,ale nie zdążyłam,gdyż León złapał mnie w pasie i przyciągnął bliżej siebie.

-Złapałem.-odparł ze śmiechem.

-I co teraz zrobisz?-spytałam czując jego ciepły oddech na swojej szyi.

-Z chęcią bym Cię wrzucił do basenu,ale nie chcę byś się rozchorował,więc po prostu Cię zgwałcę.-zaśmiał się. Zawtórowała mu.

Verdas jeszcze bliżej przyciągnął mnie do swego torsu. Oparłam głowę o jego ramie.Staliśmy w zupełnej ciszy. Z każdą sekundą nasze usta znajdowały się bliżej siebie. Po kilku sekundach złączyliśmy je w pocałunku pełnym namiętności i pożądania.Wszystko poszło w zaskakująco szybkim tempie.

Upadam na łóżko z wielką siłą. León chwilę po tym zawisa nade mną. Jego usta całują moje wargi z wielką zaciętości i brutalnością. Wplatam palce w jego ciemne włosy. Odsuwa się ode mnie i okrakiem siada na mych biodrach.

-Lubisz ostry seks? – pyta zsuwając z moich bioder szorty, które chwile później lądują obok łóżka.

-Tylko taki preferuję. – mówię żartobliwe, choć tak naprawdę będzie to mój pierwszy raz. Podnosząc się przy pomocy łokci, na których skupiam swój cały ciężar.

 Chłopak uśmiecha się drwiąco i pochyla się w przód by złożyć przelotny pocałunek popychając mnie przy tym w tył. Wsuwam dłonie pod koszulkę, która idealnie opina jego tors.

-To chyba będzie niezapomniana noc.

Koniec retrospekcji

León był tym pierwszym. Pozwoliłam mu się rozdziewiczyć. Chciała przeżyć swój pierwszy raz z kimś kogo kochałam.Niby nie przyznawałam się do tego, ale  skradł on moje serce już na początku nauki w barcelońskim liceum.To były dla mnie piękne chwilę. Niby nie powinno zaczynać się znajomości przez łóżko, ale po takich chwilach uniesień powstają zazwyczaj pary.Pary,które mocno się kochają.Dwoje kochanków, a tak nagle staje się kimś ważnym dla siebie.

Spoglądam na okno. Świat pogrążony w panowaniu mroku. Północ, najpiękniejsza pora dnia. Kocham tą pustkę. Jedyna chwila w ciągu dwudziestu czterech godzin, kiedy mam ochotę krzyczeć z radości. Me serce zapamięta ten czas po kres. Wtedy ofiarował mi coś pięknego. Ofiarował mi siebie.

Wstaję z łóżka, w którym wypłakuje swój żal,ból, tęsknotę. Podchodzę do szafy stojącej w kącie pokoju. Wyjmuje z niej biały, koronkowy materiał. Przytulam tkaninę. Nadal aksamitna w dotyku.

Odkładam ją na łóżko. Zrzucam z siebie wygodny dres. Spoglądam na swe odbicie w lustrze. Jestem strasznie wychudzona. Mój organizm trawi już sam siebie.

Sięgam po suknię, którą miałam na sobie tego dnia. Przyodziewam w nią swe drobne ciało. Ciężkie westchnięcie opuszcza me usta.

Opuszczam cztery ściany przesiąknięte mym bólem i tęsknota. Chłód posadzki styka się z mymi stopami. Przez ciało przebiega dreszcz. Najciszej jak potrafię kieruję się w stronę kuchni.

Dziewczyna w sukni ślubnej. Wychudzona, blada. W mroku wyglądam jak upiór. Mogłabym bez problemowo pełnić rolę zmary nocnej dręczącej dusze grzeszników.

Z szuflady, która cichutko skrzypi wyciągam nóż. Ostrze idealnie błyszczy w blasku księżyca. Opuszkami palcy przejeżdżam po srebrnym ostrzu.

Jednym, ruchem wbijam go w swą klatkę. Z mych ust wydobywa się krzyk. Nie kontrolowałam go. Krew wypływa na śnieżnobiałą tkaninę.

Światło w pomieszczeniu rozbłysa. W progu stoi on. Mój porywacz. Przerażenie malujące się na jego twarzy jest takim uspokajającym widokiem dla mego serca, które wylewa z siebie szkarłatną ciecz. To mój ostatni obraz życia ludzkiego.

-Kocham Cię León.

Budzę się. Jestem sama, a wokół mnie tylko biel. Stoję pośród mgły. To takie spokojne miejsce. Jasne promienie światła uderzają we mnie oślepiając. Spod przymrużonych powiek patrze na to widowisko. Stoi przede mną. Znów go widzę. Nie myśląc wiele rzucam się w jego ramiona. Łzy radości wypływają z mych oczu.
-W końcu Cię zobaczyłam. - mówię przez łzy.

-Będziemy razem już na wieki. - szepcze. Składa pocałunek na mym czole.

Chwyta mą dłoń. Stajemy na wprost światłości.

-Byłeś tam szczęśliwy?

-Czekałem tu na Ciebie. Nie wkroczyłem w progi niebios, ponieważ wiedziałem, że miłość zwycięży. Chciałem zrobić to u Twego boku.

-Kocham Cię.

-Kocham Cię.